Dipsiz

korkumu yitiriyorum

yitiriyorum korkumu

kuşmuş, uçup gidiyor

an belirgin

ve dipsiz, kör, kara korkum

söndürüyorum ışıklarını

aynalarımın

kimseyi kimseye

kimseyi bana

beni kimseye

göstermesinler

ululanıyor gecelerim

güç, palazlanır bir er'dir

şimdinin gerdanı kırık

dönüşür herşey

başka bir şeye

yine de sevilir

ağaçların mola veren yeşili

renklerden seçilişi

kendi kendine elenir

değişir görülen görüldükçe

pardon!!

sıcak hava’nın bulutudur başım
ay
ayda
aydan
ay intikam-da

bunu tekrar tekrar
anlatacaklar-da
ay bile anlayacak
ama
sezgi(n)
kan(a)-mak
hep sana kalacak/sonunda.

şişşşşttt

uzun cümlelerle anlatamıyorum seni
düşüncem örtüveriyor üzerini

geçki

örselen’dim
yiyeceklerimin ekşimekliği
kalbim bir küf adası/ solunuyorum.

muamma''

aşk
bir noktanın
bulunduğu sayfada
usul usul yok olup
görünmez olması kadar

ayrımsızdır aşk
çünkü ancak
eşitleyebilir bizi

cesur

biliyor musun
sana “sen” dedikçe
eksilir zihnimden naif
gölgelerin senin

hiç görüp tatmadığımdan
ben seni senin…

giderayak

telaş yürür
ama
an gelecek duracak
onun da tekilliği.

delik

bulutlar dağılmaya başlayacaktı
an dursaydı anlayacaktı
o baktı, bakış usandı
kalanlar rüyaya uyandı

hece-le

nasıl sever insan tekrar
yakıp geçince o aşktan evreni
gülümseyişi çevirince gözyaşına

şimdi kasvetin anlam bozukluğu var.

usluca

ben senin yüzünün cennet kıyısında
gördüğüm güneş, ay ve
yıldızların şarkısıyla yürüdüm.

ülkenin içine içine gider gibi
yürüdüm içlerine senin
yabancıdan temkinsiz.

derinindeki yaşamı buldukça
çağlayan sulara şaşıran
kaçkın bir hayvan gibiydi her yanım.

mahcubiyetin adı yetim
yetimin hatırı mahcuptu
kimseler anlamıyordu
bence güller yine de güzel kokuyordu,
bir susamaktı kanması yok
bir susmaktı yakması çok.

ben senin yüzündeki cennetin kıyısında
ağaçlarının dal uçlarından damladım
karıştım toprağına.